بررسی اثر bcg در درمان کـودکانی که اخیراً مبتـلا به دیابت نوع یک شده اند

مقدمه: بیماری دیابت نوع یک، یک بیماری خودایمن است که در آن سلول های بتای پانکراس که انسولین ترشح می کنند، توسط سلول های لنفوسیت t تخریب می شوند. تزریق bcg به حیوانات آزمایشگاهی سبب تعدیل واکنش ایمنی سلولی در پانکراس حیوان و تزریق این واکسن در مطالعات مقدماتی به انسان، سبب کنترل بهتر بیماری شده است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر یک نوبت واکسن bcg در درمان کودکانی بود که به تازگی به دیابت نوع یک مبتلا گشته اند. مواد و روش ها: به 10 نفر از بیماران تازه تشخیص داده شده دیابت نوع یک که در گروه سنی 14-4 سال قرار داشتند، یک دوز واکسن bcg به صورت داخل جلدی (ml1/0) تزریق شد. این بیماران در بدو تولد واکسن bcg دریافت کرده بودند. آزمون مانتو در همه بیماران منفی بود و مبتلا به دیگر بیماری های خودایمن نیز نبودند. 10 بیمار دیابتی نوع یک نیز که از نظر سن، جنس، زمان شروع بیماری، میزان قند خون ناشتا و hba1c باگروه واکسینه شده تفاوتی نداشتند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. هر دو گروه با قند خون ناشتا، hba1c و میزان انسولین مصرفی هر سه ماه به مدت 9 ماه پیگیری شدند. یافته ها: تفاوت معنی دار بین قند خون ناشتا، میزان hba1c و دوز انسولین مصرفی در دو گروه درمان شده با bcg و گروه کنترل وجود نداشت. نتیجه گیری: تزریق واکسن bcg در این گروه از بیماران مبتلا به دیابت باعث کاهش انسولین مصرفی و کنترل بهتر بیماری نشد.